Niniejsza strona www ZPSM w Szczecinie od dnia 29 marca 2022 r. jest stroną archiwalną.
Aktualna strona dostępna jest pod adresem: www.gov.pl/web/zpsmszczecin
Zespół Państwowych Szkół Muzycznych im. Feliksa Nowowiejskiego w Szczecinie (ZPSM) jest szkołą publiczną w myśl ustawy Prawo Oświatowe, z siedzibą w Szczecinie przy ulicy Staromłyńskiej 13. Organem prowadzącym Szkołę jest Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Nadzór pedagogiczny nad Szkołą pełni Centrum Edukacji Artystycznej, natomiast nadzór nad finansową i administracyjną działalnością Szkoły sprawuje Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
W skład Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych wchodzą: Państwowa Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna II stopnia - (POSM II st.), Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia (PSM I st.) oraz Państwowa Szkoła Muzyczna II stopnia (PSM II st.).
***
Klasa 1 POSM II st. od roku szkolnego 2017/2018 i klasa 2 POSM II st. od roku szkolnego 2018/2019 w zakresie przedmiotów artystycznych realizuje kształcenie na poziomie 1 i 2 klasy szkoły muzycznej II stopnia, natomiast w zakresie przedmiotów ogólnokształcących - w związku z reformą edukacji - kształci na poziomie klasy 7 i 8 szkoły podstawowej.
Do klasy 1 PSM II st. mogą ubiegać się kandydaci, którzy w danym roku kalendarzowym kończą co najmniej 10 lat oraz nie więcej niż 23 lata.
Do klasy 1 PSM I st. mogą ubiegać się kandydaci, którzy w danym roku kalendarzowym kończą co najmniej 6 lat oraz nie więcej niż 10 lat.
„Teren, na którym stoi dziś budynek Zespołu Szkół Muzycznych, u zbiegu ulic Staromłyńskiej i Łaziebnej – został włączony w obręb miasta w roku 1249, a co najmniej od 1268 r. – był zabudowany. Jak wynika z opisu tej części miasta, wykonanego w 1709 r. – kamienica stojąca wówczas na parceli narożnej prezentowała się dość skromnie i była w nienajlepszym stanie. Na parterze znajdowała się średniej wielkości sień – typowa dla kamienic mieszczańskich (tzw. Diele) oraz kuchnia; na piętrze pokoje, wyżej – trzy kondygnacje poddasza (wykorzystywane zapewne jako magazyn), o których napisano, że pilnie wymagają remontu. W podwórku była studnia, stajnia dla czterech koni, drewutnia i inne zabudowania gospodarcze. Opisany budynek zniszczony został całkowicie w 1713 r. – w czasie oblężenia Szczecina (należącego wówczas do Szwedów) przez wojska rosyjskie.
Przypuszcza się , że dopiero w latach 1724 – 1725 właściciel posesji narożnej i sąsiedniej – od ul. Łaziebnej, tajny radca i dyrektor kamery wojennej – J. A. von Laurents, polecił wznieść na miejscu 2 zniszczonych kamienic duży dom zajmujący dwie działki. Musiała to być okazała rezydencja, bowiem mieszkali tu później kolejno: podkomorzy króla pruskiego – hrabia Fryderyk von Eichstädt (1746 – 1756) i prezydent Szczecina – Chrystian von Ramin (1756 – 1778).
W tym czasie ul. Staromłyńska zaliczana była do najbardziej reprezentatywnych w mieście. Posiadanie tu rezydencji ogromnie podnosiło prestiż właściciela. Zapewne dlatego młody kupiec o dużych ambicjach – Jerzy Christian Velthusen – poszukując odpowiednio godnego miejsca na siedzibę własną i firmy – zwrócił uwagę na ten rejon i gdy tylko nadarzyła się okazja – zakupił kamienicę od spadkobierców von Ramina w 1778 r.
Nowy właściciel był postacią bardzo interesującą. Urodzony w 1742 r. w Wismarze, z pochodzenia holender, w 1769 r. przybył do Szczecina i w tymże roku został przyjęty do tutejszej gidli kupców. Początki jego działalności były skromne. Dopiero w 1774 r. daje się zauważyć bardzo szybki wzrost zamożności i prestiżu Velthusena, jako kupca. Wykorzystując wielkie zapotrzebowanie na drewno w związku z rozwojem przemysłu stoczniowego w następstwie wojny angloamerykańskiej w latach 1775 – 1783, Velthusen wkrótce stał się jednym z najsłynniejszych winiarzy, zaopatrujących całe Pomorze, północne tereny Polski, a nawet Holandię.
Nadto miał spichlerze zbożowe, założył manufakturę tytoniu, rafinerię cukru i wytwórnię octu. Z czasem uzyskał ogromny majątek, dzięki czemu mógł nabyć dobra ziemskie w Meklemburgii oraz założyć wspaniałe ogrody angielskie na stokach Górnego Wiku w Szczecinie, które uchodziły za najpiękniejszą ozdobę miasta. Były tam sztuczne ruiny, pawilony, pustelnie, groty itp. Park istniał do 1840 r., a zlikwidowano go w związku z budową kolei. Kiedy jednak Velthusen w 1778 r. kupował narożny dom przy ul. Staromłyńskiej nie był jeszcze owym słynnym szczecińskim potentatem, o czym najlepiej świadczy fakt, że aby przebudować kamienicę musiał pożyczyć pieniądze od swego teścia – burmistrza Świnoujścia.
Budowa trwała do roku 1787, w tym czasie Velthusen rozwinął już szeroko handel win, co znalazło odbicie w treściach dekoracji tympanonów nowej rezydencji.
Na fundamentach całkowicie rozebranej barokowej kamienicy z lat 1724 – 1725, wzniesiono nowe elewacje (boczna – od strony Łaziebnej przedłużona została o 40 m). Frontowy człon, na zarysie starszej kamienicy, wyodrębniony został mansardowanym dachem, a nowe skrzydło przykryto dachem dwuspadowym. Obie partie budynku scalono za pomocą gzymsu obiegowego. Fasadę od ul. Staromłyńskiej – pięcioosiową oraz czteroosiową część elewacji os strony Łaziebnej – zwieńczono tympanonami. Kompozycję elewacji tworzą podkreślone przez swą plastykę elementy wertykalne jak: pilastry, lizeny, boniowania narożne oraz horyzontalne: nadokienniki, wydatne kapitele, rząd popiersi nad oknami, parapety na kroksztynach, wydatny gzyms.
Tak układ kompozycyjny, jak i rodzaj zastosowanych zdobień wskazuje, że budynek wzniesiony został w stylu stanowiącym kompromis między barokiem i klasycyzmem. Do epoki baroku należy plastyka dekoracji, swoboda kompozycji figuralnych w tympanonach (sceny przedstawiają igraszki amorów przy beczkach wina). Do repertuaru klasycznych dekoracji należą antykizujące popiersia, festony, wazony na tympanonach itp. Styl łączący elementy baroku i klasycyzmu, zwany „Zopfstilem”, rozwiał się szczególnie mocno w dużych miastach Prus za rządów Fryderyka II Wilhelma. Pałacyk Velthusen uważany jest przez historyków sztuki (m. in. Z. Radeckiego) za jeden z najlepszych przykładów tego nurtu. Przyjmuje się że twórcą budynku mógł być jeden z czołowych architektów berlińskich – K. Ph. Gontard (1731 – 1791), z którego nazwiskiem łączy się powstanie w samym Berlinie około stu kamienic odznaczających się zbliżonym sposobem dekoracji.
Pałacyk Velthusena był nie tylko rezydencją ale również magazynem, w którym przechowywano wina. Z czasem otwarto w piwnicach winiarnię („Zielona Piwnica”).
Po śmierci kupca w 1803 pałacyk przeszedł w ręce syna, który nie mając talentów ojca ani jego fortuny zmuszony był go sprzedać w 1819 r. Kolejno pozostawał on w rękach zamożnych kupców i rzemieślników, zaś w 1874 r. zakupiony został przez znanego producenta fortepianów G. Wolkenhauera. Firma założona przez R. Wolkenhauera powstała w 1853 r., produkowała fortepiany i pianina, które cieszyły się dużym uznaniem. W latach 70 – tych znacznie wzrosły jej dochody, co pozwoliło na zakup odpowiedniej siedziby. Od 1874 r. stał się nią właśnie pałacyk Velthusena. Tutaj produkowano, wystawiano i sprzedawano instrumenty muzyczne. Była to też rezydencja właściciela firmy. Stan taki trwał do 1920 r., kiedy to budynek zakupił Bank Prowincji Pomorskiej.
W czasie wojny budynek został bardzo silnie zniszczony, głownie za sprawą nalotów alianckich w 1943 r. Odbudowę powojenną rozpoczęto dopiero w 1959 r. W międzyczasie, 14 czerwca 1963 r., budynek został zrekonstruowanych jeszcze dekoracji elewacji przekazany został Państwowej Średniej Szkole Muzycznej na jej stałą siedzibę. To przeznaczeni dla potrzeb muzyki było jakby kontynuacją okresu, w którym działał tu i rezydował ród Wolkenhauerów, twórców szczecińskich fortepianów.
Dla podkreślenia, iż pałacyk jest miejscem związanym z muzyką, rekonstruowanym głowom antycznym na elewacjach budynku postanowiono nadać rysy słynnych kompozytorów polskich i obcych. Na fasadzie (od strony prawej ku lewej) oglądamy więc wizerunki Na fasadzie (od strony prawej ku lewej) widnieją dziś podobizny: Karola Szymanowskiego, Feliksa Nowowiejskiego (od 11 czerwca 1956 r. – patrona Szkoły), Stanisława Moniuszki i Fryderyka Chopina. Następnie – na elewacji od ulicy Łaziebnej oglądamy natomiast wizerunki: Bedřicha Smetany, Ignacego Jana Paderewskiego, Henryka Wieniawskiego, Antonina Dwořaka, Sergiusza Prokofiewa, Igora Strawińskiego, Giuseppe Verdiego, Antonio Vivaldiego, Michała Glinki, Claude Debussy’ego, Jeana Sibeliusa, Wolfganga Amadeusza Mozarta, Karola Loewego (szczecińskiego kompozytora i organisty), Ludwiga van Beethovena, Johanna Sebastiana Bacha, Edvarda Griega.
Dekoracja budynku łączy więc obecnie niejako dwie epoki z dziejów pałacu – o dawnych związkach z uciechami picia wina przypominają sceny w tympanonach nawiązujące do bachanaliów, a o związkach z muzyką, datujących się od czasów Wolkenhauera, a trwających do dziś – rzeźbiona galeria kompozytorów.”
Janina Kochanowska: Pałacyk Jerzego Chrystian Velthusen – Siedziba Zespołu Szkół Muzycznych w Szczecinie. Szczecin: Fundacja Balet i ZSM, 1994. ss 3 – 6
Starania o szkoły muzyczne w Szczecinie rozpoczęły się już w 1945 roku. Prowadzili je równocześnie, choć osobno, Halina Nowacka-Durnasiowa i dr Wacław Piotrowski. Halina Nowacka-Durnaś otworzyła swą prywatną Niższą i Średnią Szkołę Muzyczną im. Karola Szymanowskiego w lutym 1946, zaś Wacław Piotrowski Szkołę Muzyczną im. Chopina w Spółdzielni Pracy Nauczycieli Muzyki i Śpiewu otworzył w marcu 1946. Szkoły te upaństwowiono w 1950 roku, powołując odpowiednio: Państwową Szkołę Muzyczną, która obecnie nosi imię Tadeusza Szeligowskiego oraz Państwową Średnią Szkołę Muzyczną, która obecnie wchodzi w skład Zespołu Szkół Muzycznych im. Feliksa Nowowiejskiego w Szczecinie.
Urodziła się 31 października 1909 roku w Poznaniu znajdującym się wówczas pod zaborem pruskim, jednak lata dzieciństwa spędziła w Zakrzewie pod Gnieznem. Ojcem Haliny był Ludwik Nowacki, a matką Bronisława, z domu Czyżewska. Do Poznania rodzina przeprowadziła się w ,1918 roku. Tam kilkuletnia wtedy Halina pobierała prywatne lekcje gry na fortepianie. Chęć poprawy warunków życiowych stała się powodem kolejnych przeprowadzek państwa Nowackich: do Gdańska, Janowca Wielkopolskiego, a następnie w 1922 r. do Bydgoszczy. W tym czasie, ucząc się prywatnie w Nakle, Halina pobierała lekcje fortepianu. W 1927 r. wstąpiła do Bydgoskiego Konserwatorium Muzycznego. Kilka lat później, w 1936 roku rodzina Nowackich przeniosła się do Poznania. Był to okres obfitujący w liczne nagrania dla bydgoskiego, toruńskiego i poznańskiego radia. W marcu 1940 r. rodzinę Haliny wysiedlono do Janowca nad Wisłą. W czerwcu 1942 r. Halina Nowacka wyszła za mąż za swojego pierwszego ucznia Stanisława Durnasia - lekarza weterynarii. Rozstrzelano go w czerwcu 1944 r w Zwoleniu. Był w grupie czterdziestu więźniów skazanych za udział w Ruchu Oporu Armii Krajowej. Halina wraz z synem Markiem i rodzicami przenieśli się do Karczmisk. Jeszcze przed wrześniem 1944 r. wyjechała do Lublina i podjęła pracę nauczycielki fortepianu w Państwowym Instytucie Muzycznym im. St. Moniuszki. Po niespełna roku zdecydowała o wyjeździe do Szczecina.
Halina Nowacka-Durnaś przybyła do Szczecina 19 sierpnia 1945 r. z myślą zorganizowania tutaj szkoły muzycznej oraz Oddziału Biura Koncertowego. Początkowo rozpoczęła pracę nauczyciela śpiewu i muzyki w Państwowym Gimnazjum i Liceum Janiny Szczerskiej znajdującym się przy al. Piastów 72.
Inspirowana przez lubelskie środowisko muzyczne otworzyła 1 lutego 1946 roku, po otrzymaniu zgody Ministerstwa Kultury i Sztuki prywatną Niższą i Średnią Szkołę Muzyczną, której została dyrektorem. Wszelkie działania Haliny Nowackiej-Durnaś w kierowanej przez siebie placówce zmierzały do pobudzenia i rozwoju kultury muzycznej w powojennym Szczecinie. Heroiczna praca w poszukiwaniu lokali, instrumentów, literatury muzycznej wymagała od niej wielkiej energii oraz zmysłu organizacyjnego. Pełniąc funkcję Kierownika Okręgowego Biura Koncertowego czyniła starania, dzięki którym odbyło się szereg koncertów. Ich celem była popularyzacja muzyki wśród mieszkańców miasta. W uznaniu zasług dla rozwoju kultury muzycznej i za osiągnięcia pedagogiczne przyznano jej Krzyż Kawalerski, wyróżniono ją także honorowym tytułem Zasłużonego Nauczyciela Rzeczpospolitej Polskiej (1991 r).
Uczniowie Haliny Nowackiej-Durnaś widzieli w niej nie tylko doskonałego pedagoga, ale również przyjaciela, któremu można było zaufać. Świadczą o tym dobitnie słowa jednej z jej uczennic: “Pani Profesor oddziaływała na nas poprzez swoją osobowość, niezaprzeczalne umiejętności w zakresie gry na fortepianie i wewnętrzny spokój, który nam potrafiła przekazać. Myślę, że czuwała nad nami, czyniąc to jednak w bardzo dyskretny sposób, pełen taktu i wyczucia charakteru każdego ucznia, traktując nas zawsze bardzo indywidualnie uzyskiwała wspaniałe efekty nie tylko w nauczaniu, ale także na polu wychowawczym.”
Piotr Woźniak podsumowując swą pracę magisterską na temat działalności pedagogicznej Haliny Nowackiej-Durnaś napisał: “Ofiarna pionierska praca Haliny Nowackiej-Durnasiowej stworzyła zrąb, podstawy szkolnictwa muzycznego dając podwaliny pod dalszy rozwój szkolnictwa muzycznego.”
Urodził się 19 sierpnia 1876 roku w Gołańczy (powiat Wągrowiec, województwo poznańskie), w rodzinie lekarza Romualda Piotrowskiego i Kazimiery z Graffów. Miał dwóch braci. Bogdan przed 1939 był prokurentem w fabryce sody w Montwach (Inowrocław), w której pracował także po wojnie. Adam z kolei był inżynierem. Po 1945 podjął pracę w Szkole Inżynierskiej w Bydgoszczy. Wacław Piotrowski zdobywał wykształcenie w czasie, gdy nie istniało Państwo Polskie. Gimnazjum ukończył w Gnieźnie, studia muzyczne oraz uniwersyteckie w Lipsku i Berlinie. Pracę zawodową rozpoczął w Szczecinie, gdzie w latach 1905-1907 w Konserwatorium im. Hugo Riemanna uczył gry na skrzypcach i teorii muzyki. Tyduł doktora uzyskał w 1921 roku w Berlinie. Następnie pracował w Królewcu i Poznaniu. Tam przez niemal dwadzieścia lat, do wybuchu drugiej wojny światowej wykładal w konserwatorium i na uniwersytecie. W czasie okupacji nauczał w konspiracji.
W 1945 roku wyruszył na Pomorze Zachodnie, towarzysząc ekipie wojewody Leonarda Borkowicza. Tu od 1945 do 1951 był m.in. przewodniczącym Wojewódzkiej Komisji dla Przydziału Poniemieckich Instrumentów Muzycznych, od 1947 roku dyrektorem artystycznym w Związku Kół Śpiewaczych i Zespołów Instrumentalnych Pomorza Zachodniego. Brał także udział w pracach Robotniczego Towarzystwa Muzycznego, organizującego i prowadzącego orkiestrę symfoniczną, przekształconą następnie w Państwową Filharmonię. W 1948 roku, obok m.in. Stefana Gościniaka i Tadeusza Szlęzaka, Wacław Piotrowski pomagał publiczności Szczecina wejść w zaczarowany świat muzyki w krótkich prelekcjach i komentarzach poprzedzających koncerty szkolne oraz popularne i symfoniczne orkiestry RTM. Przez dwie kadencje był także radnym Miejskiej Rady Narodowej. Przede wszystkim, w latach 1946 - 1953 był dyrektorem, i następnie aż do śmierci, nauczycielem gry na skrzypcach i nauczycielem teorii w Średniej Szkole Muzycznej. Gdy umierał 6 października 1958 roku miał skończone osiemdziesiąt dwa lata.
Trzy miesiące wcześniej, Antoni Huebner, ówczesny dyrektor Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej, następca i przełożony Wacława Piotrowskiego, przygotowując nowy rok szkolny, w piśmie do Centralnego Zarządu Szkół Artystycznych pisał o Piotrowskim: "...wykluczam na razie przeniesienie go w stan spoczynku ze względu na jego zasługi, jako wieloletniego, pełnokwalifikowanego nauczyciela, doktora muzykologii, o wybitnie prawej postawie pedagogicznej, bardzo obowiązkowego i punktualnego. Pod tym względem stanowi wzór dla wszystkich nauczycieli i uczniów..."
***
W budynku Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych, obecnie przy klatce schodowej na piętrze II, widnieje tablica z różowego granitu: „Halinie Nowackiej – Durnaś, Wacławowi Piotrowskiemu - założycielom w 1946 roku pierwszej polskiej szkoły muzycznej w Szczecinie - Szczecin 2006 - Uczniowie”. Tablicę tę odsłonięto w 2006 r. podczas obchodów 60. lecia istniena Zespołu Szkół Muzycznych w Szczecinie.
Korzenie Zespołu Szkół Muzycznych sięgają roku 1946, kiedy to przybyła do Szczecina Halina Nowacka-Durnaś - absolwentka Miejskiego Konserwatorium Muzycznego w Bydgoszczy, postanowiła założyć pierwszą prywatną szkołę muzyczną na terenie powojennego Szczecina. Halina Nowacka-Durnaś przyjechała do Szczecina w 1945 r. Była pianistką, ale uczyła także śpiewu i muzyki w Państwowym Gimnazjum i Liceum. Udzielała również Prywatnych lekcji gry na fortepianie. Właśnie ze względu na zdolnych uczniów, którzy garnęli się do grania i muzykowania Halina Durnaś postanowiła utworzyć szkołę muzyczną.
1 lutego 1946 roku rozpoczęła swoją działalność Niższa i Średnia Szkoła Muzyczna im. Karola Szymanowskiego. Na samym początku swej działalności szkoła mieściła się w prywatnym mieszkaniu założycielki, a zarazem pierwszej dyrektorki placówki, przy Alei Piastów 72, a następnie została przeniesiona do większych pomieszczeń przy ul. Armii Czerwonej 1 (dziś: Monte Cassino). Grono pedagogiczne Niższej i Średniej Szkoły Muzycznej liczyło początkowo 9 osób. Po wakacjach nowo przyjęci uczniowie podjęli naukę w klasach fortepianu, skrzypiec, akordeonu, śpiewu solowego. Grono pedagogiczne powiększyło się; stanowili je: Halina Nowacka-Durnasiowa (dyrektor, fortepian), Irena Hochlówna (akordeon), Tadeusz Mahl (fortepian), Jan Maliszewski (śpiew solowy), Jadwiga Matuszkiewicz (fortepian), Leokadia Pawłowicz (fortepian), Mieczysław Pilikowski (skrzypce), Stanisław Rejmański (teoria), Barbara Stawnicka (fortepian), Małgorzata Synowiec (fortepian), Klara Waldmanowa (fortepian), Jadwiga Wirska (balet, rytmika), Gustaw Wolff (fortepian).
Kandydatów do szkoły muzycznej było tak dużo, że już 2 marca 1946 roku powstała druga Średnia Szkoła Muzyczna założona przez Wacława Piotrowskiego. Mieściła się ona przy ul. Polonii Zagranicznej 16. (dziś: gen. Ludomira Rayskiego). W pierwszym roku działalności podjęło w niej naukę 36 uczniów w klasie fortepianu i skrzypiec. Grono pedagogiczne stanowili: Wacław Piotrowski (dyrektor, skrzypce), Czesława Piotrowska (fortepian), Jadwiga Sawała (fortepian), Magdalena Smeja (fortepian, solfeż). Obie szkoły muzyczne spełniały rolę ośrodka upowszechniania muzyki i kształcenia kadr. Pierwszy popis uczniów Średniej i Niższej Szkoły Muzycznej miał miejsce 1 grudnia 1946 r.
W roku szkolnym 1948/49 Szkoła Muzyczna liczyła już dwustu pięćdziesięciu dwóch uczniów i dwudziestu pedagogów, wśród których znalazł się niedawny uczeń szkoły oraz pierwszy jej absolwent - Roman Kraszewski (na zdjęciu pierwszy z lewej, obok Kraszewskiego - Iwo Dudarenko również pierwszy absolwent szkoły). Prowadzono wówczas klasy fortepianu, skrzypiec, wiolonczeli, śpiewu solowego, akordeonu, a z przedmiotów teoretycznych - naukę o muzyce, harmonię, instrumentoznawstwo, formy muzyczne, historię muzyki i rytmikę.
Od chwili swego powstania Niższą i Średnia Szkołę Muzyczna im. Karola Szymanowskiego kierowała Halina Nowacka-Durnaś. Niższa szkoła była pięcioklasowa, średnia - sześcioklasowa. Po ukończeniu szkoły uczeń otrzymywał dyplom, który uprawniał go do wstępu na wyższą uczelnię muzyczną, będącą czymś w rodzaju dzisiejszej akademii muzycznej. Uzyskanie takiego dyplomu dawało także prawo nauczania w niższej szkole muzycznej.
Ze względu na stały wzrost garnących się do muzykowania uczniów, w 1950 roku zapadła decyzja o rozdzieleniu szkoły i utworzeniu Państwowej Podstawowej Szkoły Muzycznej, której kierownikiem została Halina Nowacka-Durnaś oraz Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej z dyrektorem Wacławem Piotrowskim. Pierwsza ze szkół mieściła się przy dzisiejszej ulicy Monte Cassino, natomiast druga przy ulicy Kaszubskiej (nieistniejący już gmach Teatru Pleciuga).
Działalność pierwszych nauczycieli nie skupiała się tylko i wyłącznie na zajęciach z uczniami. Organizowano lekcje otwarte, odczyty, prelekcje, seminaria, wykłady z zakresu dydaktyki i historii muzyki, jak również liczne koncerty uczniowskie oraz popisy, a uczniowie szkoły brali udział w koncertach zarówno na terenie szkoły, jak i poza nią. Wszystko to podejmowane było dla krzewienia kultury muzycznej Szczecina.
W roku 1953 dyrektorem Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej został Antoni Huebner, który swoimi staraniami doprowadził do pozyskania i odbudowy klasycystycznego pałacu Velthusena przy ulicy Staromłyńskiej 13, gdzie przeniesiono szkołę 1 września 1961 roku i gdzie mieści się ona do dnia dzisiejszego. W związku z poprawą warunków pracy rozszerzono wydział instrumentalny o sekcje instrumentów dętych drewnianych, instrumentów smyczkowych i perkusyjnych. Powołano również wydział wychowania muzycznego, który istniał do 1976 r.
Obydwie szkoły zostały niebawem upaństwowione, co miało zapewnić im stałe podstawy materialnego funkcjonowania. Państwową Średnią Szkołę Muzyczną przemianowano później na Państwową Szkołę Muzyczną II stopnia. 23 lutego 1965 roku przyjęła ona imię Feliksa Nowowiejskiego.
Po przejściu na emeryturę dyrektora Antoniego Huebnera obowiązki dyrektora pełnił przez 3 miesiące Marian Przybylski, a od 1 grudnia 1967 roku sprawował je Marian Zarzycki.
W roku 1981 powołano w Szczecinie Liceum Muzyczne. Jego siedziba mieściła się początkowo w LO nr I. W latach 1981-88 decyzją Ministra Kultury i Sztuki Liceum Muzyczne funkcjonowało w budynku LO nr IX w Szczecinie tworząc z nim Zespół Szkół Ogólnokształcących nr VI. Uczniowie tej szkoły uczyli się w "dziewiątce" przedmiotów ogólnokształcących, zaś zajęcia z przedmiotów artystycznych odbywały się w budynku Państwowej Szkoły Muzycznej II stopnia, przy ulicy Staromłyńskiej. Po przeniesieniu szkoły na ulicę Staromłyńską młodzi muzycy jeszcze do roku 1992 korzystali z pomieszczeń, kadry pedagogicznej i gabinetów opieki medycznej w IX Liceum.
Państwowa Średnia Szkoła Muzyczna i Państwowe Liceum Muzyczne utworzyły 1 lipca 1988 roku Zespół Szkół Muzycznych im. Feliksa Nowowiejskiego.
Od 1 sierpnia 1991 roku dyrektorem placówki został Zbigniew Goch - absolwent szczecińskiej filii Akademii Muzycznej w Poznaniu. Dwa lata po objęciu funkcji dyrektora doprowadził on do przeniesienia Liceum Muzycznego do siedziby szkoły przy ulicy Staromłyńskiej. W tym czasie powołano także nowe kierunki kształcenia, między innymi jedna z niewielu w Polsce klasę organów oraz klasę saksofonu.
W roku 1994 obowiązki dyrektora przejął wieloletni nauczyciel Szkoły Muzycznej I stopnia, wiolonczelista - Stanisław Sadłowski.
W dniu 1 września rozpoczęła swa działalność, powołana decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Ogólnokształcąca szkoła Muzyczna II stopnia, w której realizowany jest sześcioletni cykl kształcenia w zakresie gimnazjalnym i licealnym. 8 marca 2004 roku zakończyli zajęcia dydaktyczne ostatni absolwenci Państwowego Liceum Muzycznego, które zlikwodowano z powodu wprowadzenia nowych rozwiązań systemu edukacji po reformie oświaty.
Od września 2004 roku Zespołu Szkół Muzycznych kierowała Danuta Rodziewicz, a od września 2010 roku dyrektorem tejże placówki jest dr Piotr Piechocki.
Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że wielu absolwentów szkoły było i jest obecnie muzykami Orkiestry Filharmonii Szczecińskiej. Po ukończeniu szkoły kształcili się w akademiach muzycznych całej Polski, a następnie powrócili do Szczecina, aby tu podjąć pracę. Należą do nich Dorota Serwa (dyrektor Filharmonii); skrzypkowie: Jan Waraczewski (+), Łukasz Górewicz, Marcin Kieruczenko, Joanna Ostaszewska, Małgorzata Kazimierczak, Małgorzata Borowiecka, Grażyna Karpowicz, Aleksandra Górska, Patrycja Justyńska; altowioliści: Zbigniew Banasiak, Izabella Joniec, Kamila Walińska; wiolonczeliści:Tomasz Szczęsny, Klara Świdrów, Katarzyna Saturna, Dorota Cieśla, Małgorzata Mozdrzeń-Siemak, Beata Sawrymowicz; kontrabasiści: Andrzej Frączek, Grzegorz Kmita, Robert Możejewski, Czesław Lewicki, Jan Gottschling, Karol Nasiłowski; flecistka Anna Wojnowicz-Drężęk; oboista Michał Balcerowicz; klarnecista Krzysztof Baturo; trębacze: Sławomir Kuszwara, Bogdan Rymaszewski; tubista Tomasz Zienkowicz.
Z dniem 12 kwietnia 2010 r. weszło do użytku nowe logo Szkoły. Autorem tego znaku (widocznego w nagłówku strony) prof. Andrzej Tomczak. Jest on stylizacją litery M, nawiązującej swym kształtem do kształtu żagla i wyraża emanację i nieskończoność muzyki.
:: wspomnienia Romana Kraszewskiego...
:: wspomnienia Dominika Rutkowskiego...
:: wspomnienia Stanisława Sadłowskiego...
:: wspomnienia Danuty Rodziewicz...
Na podstawie niepublikowanej pracy magisterskiej Piotra Brody z 1992 r.,
napisanej pod kierunkiej Janusza Stalmierskiego na Akademii Muzycznej w Poznaniu, filia w Szczecinie
- opublikowano za zgodą autora pracy
oraz na podstawie Biuletynu Informacyjnego wydanego z okazji Jubileuszu 70-lecia istnienia Szkoły
opracował: Waldemar Cieślok, nauczyciel bibliotekarz ZPSM
Odeszli od nas...
Maria Amielko – klasa fortepianu, Sergiusz Arawski – klasa trąbki i puzonu, Andrzej Bednarczyk – klasa oboju, Franciszek Bogdaszewski – klasa fagoru, Izabella Czerwińska–Sikora – klasa teorii, Małgorzata Doliwa–Dobrowolska, klasa fortepianu, Irena Dołgow–Ciring – klasa skrzypiec, Mikołaj Dudarenko – klasa skrzypiec, Tadeusz Gabrysiewicz – klasa teorii, Władysław Giertowicz – klasa kontrabasu, Witold Główczyński – klasa oboju, Walentyna Gnat – klasa fortepianu, Jan Gorzelany – klasa fortepianu, Stanisław Gottschling – klasa gitary, Mieczysław Grygorowicz – klasa klarnetu, Stanisław Hajzer – klasa skrzypiec, Zofia Hałaj–Grajnert – klasa śpiewu solowego, Anna Maria Hortyńska – klasa fortepianu, Stanisław Hrynkiewicz – klasa teorii, Antoni Huebner – klasa teorii, dyrektor Szkoły, Marek Jasiński – klasa teorii, Jan Kowalski – klasa klarnetu i saksofonu, Danuta Kucharska–Dynarska – klasa teorii, Ryszard Kwiatkowski – klasa teorii, Kazimierz Marszałek – klasa klarnetu, Borys Mielnikow – klasa fortepianu, Tadeusz Mocek – klasa skrzypiec, Izabela Mścichowska – klasa fortepianu, Walerian Pawłowski – klasa teorii, dyrygent orkiestry, Wacław Piotrowski – – klasa skrzypiec i teorii, dyrektor Szkoły, Antoni Popiałkiewicz – dyrygent orkiestry, Tamara Prawdzic–Layman – klasa fortepianu, Marian Przybylski – klasa teorii, dyrygent chóru i orkiestry, dyrektor Szkoły, Anna Rzepa – klasa perkusji, Antoni Skrzypczak – klasa puzonu, Aniela Sowińska – klasa fortepianu, Mieczysław Stasiurka – klasa trąbki, Jerzy Sternalski – klasa fortepianu, Władysław Synowiec – klasa teorii, Jan Szyrocki – dyrygent chóru, Jerzy Ścisłowski – dykcja i recytacja Stanisław Ślusarek – klasa skrzypiec, Jerzy Waliński – klasa altówki, Stanisław Waszyński – klasa akordeonu, Tadeusz Wesołowski – klasa fletu, Janina Wyrzykowska – klasa śpiewu solowego, Bolesław Zagórski – klasa kontrabasu, Marian Zarzycki – klasa teorii, dyrektor Szkoły, Walerian Ziółkowski – klasa wiolonczeli, Iwona Zwolińska – klasa teorii, wicedyrektor Szkoły Kazimierz Żelichowski – klasa klarnetu i saksofonu, Agnieszka Jagna Żuralska – klasa śpiewu solowego i fortepianu
*
Halina Nowacka–Durnaś († 2005) – klasa fortepianu, pionier szkolnictwa muzycznego na Pomorzu Zachodnim po II Wojnie Światowej, Franciszek Gajb († 2006) – klasa fortepianu, Władysław Szwajczuk († 2008) – klasa teorii, Olesii Kosenko – klasa fortepianu († 2008), Janusz Przewodek († 2009) – klasa waltorni, Mikołaj Szczęsny († 2010) – klasa fortepianu, Dominik Rutkowski († 2011) – klasa altówki, Jadwiga Poczekaj–Podbielska († 2013) – klasa teorii, Roman Nowakowski († 2014) – klasa fortepianu, Władysława Seredyńska († 2014) – klasa teorii, Stefan Lubkowski – klasa fortepianu († 2015), Kazimierz Czopko († 2015) – klasa skrzypiec, Helena Gilginas († 2015) – klasa fortepianu, Zbigniew Grajnert († 2015) – klasa fortepianu, Stanisław Pabiniak († 2015) – nauczyciel informatyki, dyrektor ds. administracji, Stanisław Sadłowski († 2015) – klasa wiolonczeli, dyrektor Szkoły, Iwo Dudarenko († 2017) – drugi absolwent naszej Szkoły, Lech Olejnik († 2018) – klasa fagotu, Zygmunt Walter († 2019) – klasa skrzypiec, Andrzej Foryś († 2020) – nauczyciel plastyki, Jacek Kraszewski († 2021) – dyrygent orkiestry, Iwonna Baranowska-Ferra († 2021) – nauczyciel chemii, Michaił Cebrij († 2021) – klasa skrzypiec
W latach 2010-2017 przeprowadzono rozbudowę i modernizację Pałacyku Velthusena – siedziby Zespołu Szkół Muzycznych w Szczecinie. W ramach zadania „Rozbudowa, przebudowa, adaptacja pomieszczeń XVIII w. Pałacyku Velthusena przy ulicy Staromłyńskiej 13 stanowiącego siedzibę Zespołu Szkół Muzycznych w Szczecinie” sfinansowanego ze środków: Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Centrum Edukacji Artystycznej, Unii Europejskiej: Program Regionalny - Narodowa Strategia Spójności, Urzędu Marszałkowskiego Województwa Zachodniopomorskiego oraz Miasta Szczecin – oddano do użytku społeczności szkolnej i lokalnej: salę koncertową, dwie sale kameralne, salę rytmiki, bufet, salę fitness, sale dydaktyczne. Odrestaurowano także, pod czujnym okiem Miejskiego Konserwatora Zabytków elewację wschodnią i południową, elewacja północna zaś otrzymała nowoczesny wygląd.
Modernizacja została zainicjowana przez mgr Danutę Rodziewicz - dyrektora Szkoły w latach 2004 - 2010 i przeprowadzona przez dr Piotra Piechockiego - dyrektora Szkoły od roku 2010.
:: materiały przygotowane na konferencję prasową z dnia 29 październiaka 2008...
:: nasza Szkoła - modernizacja...
odrestaurowana elewacja wschodnia
9 maja 2017 roku, decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, została utworzona Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia (PSM I st.). Szkołę tą włączono w utworzony 9 maja 2017 r. w miejsce dotychczasowego Zespołu Szkół Muzycznych - Zespół Państwowych Szkół Muzycznych. Od roku 2017/2018 PSM I st. uczy najmłodsze dzieci gry na następujących instrumentach: flet, saksofon, perkusja, skrzypce, wiolonczela, fortepian, akordeon, gitara - a od roku 2018/2019, w pełnym zakresie oferowanych przez Szkołę specjalności.
Od 1 września 2017 r. w skład Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych wchodzą: Państwowa Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna II stopnia - (POSM II st.), Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia (PSM I st.) oraz Państwowa Szkoła Muzyczna II stopnia (PSM II st.).
11 stycznia 2020 r. odbyła się uroczysta inauguracja Sali Organowej im. Carla Loewe w ZPSM. Instrument firmy Gray&Davison został zakupiony w Anglii przez organistę Hagena Wolffa i dzięki życzliwej pomocy jego żony, Pani Ingrid Wolff stał się własnością naszej Szkoły. Niech przez wiele dziesięcioleci służy muzyce, edukacji i utalentowanej młodzieży Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych im. Feliksa Nowowiejskiego w Szczecinie.
Pierwszy koncert w naszej Szkole na tym instrumencie wykonał prof. Andrzej Chorosiński z Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie.
Projekt zrealizowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego
